Τι πιο όμορφο και σημαντικό από το να φέρνεις χαμόγελο σε ένα μικρό παιδί και στην οικογένεια του; Το επάγγελμα ενός γιατρού αποτελεί ξεκάθαρα ένα λειτούργημα για τη κοινωνία, καθώς ο επιστήμονας κάνει θαύματα με μοναδικό του «όπλο» τα ίδια του τα χέρια και τις γνώσεις του.
Για αυτό θα μιλήσουμε σήμερα. Κοντά μας ένας εξαιρετικός ιατρός που με σπουδές σε Ελλάδα, Γερμανία και πλούσιο ερευνητικό έργο σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ και Ασία καταφέρνει να φέρνει εις πέρας πολλές τέτοιες αποστολές. Με μότο ζωής να φέρνει χαρά στα παιδιά, ο Μάριος Μαραγκάκης δεν στέκεται μόνο σε αυτό. Συγκεκριμένα, απέκτησε εύφημο μνεία από τον Ελληνικό Ιατρικό Σύλλογο για την άμεση ανταπόκριση στα θύματα που προκάλεσε ο καταστροφικός σεισμός της Αθήνας το 1999.
Παράλληλα, συμμετείχε στην Ελληνική ομάδα του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών για αποστολή ανθρωπιστικής ιατρικής βοήθειας στα τραυματισμένα από τον εμφύλιο πόλεμο παιδιά στο Κόσοβο – πρώην Γιουγκοσλαβία. Την ίδια ώρα, ασχολείται με την χειρουργική αποκατάσταση παιδιών με βαριές συγγενείς ανωμαλίες σε συνεργασία με το Χαμόγελο του Παιδιού. Και βέβαια μέσα σε όλα ξεκλέβει και χρόνο για να ασχοληθεί με τα κοινά, καθώς υπήρξε Αντιδήμαρχος Αμαρουσίου, σε θέματα Πολεοδομίας και Τεχνικών Υπηρεσιών. Η πολιτική όπως λέει ο ίδιος, είναι μια άλλη μεγάλη του αγάπη.
Ας δούμε τι είχε να μας πει ο ίδιος στη συνέντευξη που μας παραχώρησε στο ιατρείο του στην λεωφόρο Κηφισίας.
Κύριε Μαραγκάκη, θεωρείτε ως επαγγελματίας ιατρός ότι έχετε καταφέρει να επιτύχετε όλους σας τους στόχους; Είτε αυτό αφορά το ερευνητικό σας έργο, είτε οτιδήποτε άλλο αφορά την Ιατρική ως επάγγελμα;
Θέσατε εξαιρετικά το ερώτημα σας καθώς η Ιατρική έχει δύο μέρη. Το πρώτο αφορά την έρευνα, το να κάνεις δηλαδή κάτι καινούριο και το δεύτερο είναι να εμβαθύνεις σε αυτό το πεδίο με το οποίο ασχολείται ο κλάδος σου. Το κομμάτι της έρευνας το εξέλιξα στην Γερμανία. Ήμουν πολύ τυχερός καθώς μπόρεσα στο κέντρο που ήμουν να αναπτύξω πλήρως τις δεξιότητες μου. Υπήρχε το πειραματικό χειρουργείο, ενώ με έστελναν ταυτόχρονα σε Αμερική, Αυστραλία, Ασία όπου μπόρεσα να κάνω τεράστια άλματα στην πορεία μου ως γιατρός. Βασικότερο όμως είναι στην ιατρική, να μπορείς να εμβαθύνεις στη σχέση σου με τον άνθρωπο. Αυτό που απολαμβάνω αυτή την περίοδο της ζωής μου είναι ότι κατανοώ τον ασθενή, τον βλέπω ως μοναδικό κάθε φορά και δεν θέλω ποτέ να νιώσει μόνος του. Ο άνθρωπος δεν είναι απλά ένα νούμερο στην στατιστική. Πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι στο οποίο ακόμα δουλεύω και θα ήθελα να εμβαθύνω περισσότερο, στην ανθρώπινη δηλαδή σχέση που σας προανέφερα.
Ανακαλύψατε την αγάπη σας για την Ιατρική από νωρίς;
Όπως έχω πει και σε άλλες συνεντεύξεις μου, το είδωλο μου ήταν ο πατέρας μου. Εκείνος ήταν γιατρός και αγαπούσε πολύ το επάγγελμα του, κάτι το οποίο μου μετέφερε. Υπήρχε ιατρείο μέσα στο σπίτι μας και περνούσε αρκετές ώρες τις ημέρας εκεί αλλά ποτέ δεν τον στερήθηκα όπως εξομολογούνται άλλα παιδιά. Υπάρχουν τόσες πολλές εικόνες από εκείνα τα χρόνια, τα οποία χαράκτηκαν μέσα μου και έτσι θέλησα να ακολουθήσω ως επάγγελμα ζωής την Ιατρική. Να φέρνω ελπίδα και ευχάριστα νέα στους γονείς για ότι πολυτιμότερο έχουν και δεν είναι άλλο από τα ίδια τους τα παιδιά.
Κατά χιλιάδες οι Έλληνες ιατροί προσφεύγουν στην λύση της εξόδου από τη χώρα. Τι θα συμβουλεύατε όμως έναν νέο συνάδελφο σας που παραμένει στην Ελλάδα, αλλά βιώνει ωστόσο την ιδιαίτερα ακανθώδη πραγματικότητα που προκαλεί μεταξύ άλλων και η οικονομική κρίση;
Θα τον συμβούλευα να φύγει για κάποιο διάστημα από την Ελλάδα. Αν κάνεις ένα παθολογικό επάγγελμα, δηλαδή δεν έχεις μια χειρουργική ειδικότητα, η Ελλάδα είναι παράδεισος. Έχεις τεράστιες δυνατότητες, μπορείς να δημιουργήσεις πρωτογενή γνώση μόνος σου και να έχεις μια πολύ καλή εκπαίδευση γιατί τα περιστατικά είναι πολλά και οι γιατροί λίγοι. Αν όμως έχεις μια χειρουργική ιδιότητα πρέπει να έχεις και τη διάγνωση αλλά και να αντιμετωπίσεις την ασθένεια. Τα δημόσια νοσοκομεία, όχι βέβαια από επιλογή τους- εκτελούν ένα πάρα πολύ μικρό αριθμό επεμβάσεων, με τελικό αποτέλεσμα ο ειδικευόμενος στο τέλος να έχει στο ενεργητικό του μόνο 100 με 200 επεμβάσεις. Πολύ λίγες δηλαδή. Στην Γερμανία, ή στις ΗΠΑ πρέπει να έχεις έναν συγκεκριμένο αριθμό επεμβάσεων που θα πρέπει να έχεις κάνει για να γίνεις υπεύθυνος σε μια ειδικότητα. Στην παιδοχειρουργική να φανταστείτε είναι περίπου 1200 επεμβάσεις! Στην Ελλάδα δεν έχουν τα παιδιά αυτή την δυνατότητα. Είναι άδικο το σύστημα. Άρα σε ένα παιδί που θέλει να γίνει χειρουργός θα του πρότεινα να πάει κάπου αλλού ως αρχή. Είναι εξίσου σημαντικό να διαβάσει, να είναι πάντοτε ενημερωμένος. Οι γιατροί στο εξωτερικό δεν είναι τόσο ενημερωμένοι όσο εμείς εδώ στη χώρα μας, έχουμε σαφές πλεονέκτημα θα μπορούσα να πω. Τα παιδιά που σπούδασαν ιατρική έχουν αγωνιστεί με πάθος για να κάνουν αυτό που κάνουν. Να φύγουν για λίγο χρονικό διάστημα, να αποκτήσουν εμπειρία και να γυρίσουν πίσω έχοντας κατακτήσει νέες γνώσεις.
Κάνουν προληπτικό έλεγχο οι Έλληνες στα παιδιά τους; Ποια η νοοτροπία τους;
Στα παιδιά οι Έλληνες γονείς, κάνουν έναν προληπτικό έλεγχο για τρέχοντα νοσήματα. Αυτό ξεκινάει συνήθως από το σχολείο για να κάνουν π.χ. γυμναστική. Σε αυτό το κομμάτι λειτουργεί αρκετά καλά το σύστημα και το Κράτος. Στην ειδικότητα μου για να είμαι ειλικρινής, έπρεπε να εξηγούμε στους γονείς ορισμένα προληπτικά πράγματα που πρέπει να κάνουν τα παιδιά σε συγκεκριμένες ηλικίες. Η ανάπτυξη ενός παιδιού σε έμβρυο, μετά σε βρέφος, νήπιο, παιδί, έφηβο και σε νεαρό ενήλικα είναι μια συνεχής διαδικασία που έχει στάδια. Από τη στιγμή που έχει στάδια πρέπει να υπάρχουν έλεγχοι. Χωρίς άγχος, με ανθρώπινη πάντα πλευρά. Γιατί σήμερα ασχέτως που υπάρχει τόση πληροφόρηση παντού κανένας δεν έχει πει για παράδειγμα ότι στη συγκεκριμένη ηλικία πρέπει να ελέγξεις αυτό. Χρειάζεται προσοχή και πάντα δίπλα στον ειδικό.
Μεγαλύτεροι μύθοι με τους οποίους έχετε έρθει αντιμέτωπος, κύριε Μαραγκάκη;
Ένας μύθος μεγάλος είναι ότι ένα παιδί που κάνει διάρροιες και εμέτους δεν μπορεί να έχει σκωληκοειδίτιδα. Άρα μπερδευόμαστε και λέμε για παράδειγμα «έχει συχνοουρία; Δεν είναι σκωληκοειδίτιδα», «Έχει διάρροιες; Είναι γαστρεντερίτιδα». Η σκωληκοειδής απόφυση, την αναφέρω λόγω και των περιστατικών που σημειώθηκαν στην επικαιρότητα, μπορεί να μιμηθεί πάρα πολλές ασθένειες. Ένα παιδί που έχει τα παραπάνω συμπτώματα δεν έχει απαραίτητα σκωληκοειδίτιδα, αλλά δεν την αποκλείουμε κιόλας. Οφείλουμε να σκεφτούμε. Πρέπει να χτίσουμε στην επαφή γονιού με το παιδί του. Εάν το παιδί είναι κοντά μας, μας λέει ότι είναι άρρωστο. Λένε την αλήθεια, αν νιώσουν σιγουριά. Υπάρχει επίσης μια τεράστια παρανόηση για την κρυψορχία. Δεν πρέπει να φτάσει μέχρι 15 ετών για να ελεγχθεί κάποιο τυχόν πρόβλημα. Από ενός έτους πρέπει να αντιμετωπιστεί το ζήτημα. Τέλος, ένα πράγμα που θα ήθελα να τονίσω είναι το θέμα «Παιδί και ατύχημα». Πρέπει να έχουμε μια κατανόηση για το τι (ανάλογα με την ηλικία του παιδιού) μπορεί να αντιληφθεί, η κόρη ή γιος μας και να μην του φωνάζουμε. Το παιδί δεν βλέπει αυτά που βλέπουμε εμείς ως ενήλικες. Να μην απαιτούμε να βλέπουν με τα δικά μας μάτια. Την παρουσία τους στον χώρο τη χειρίζονται με τα δικά τους μάτια.
Ήταν ιδιαίτερη τιμή μας κύριε Μαραγκάκη που σας είχαμε δίπλα μας και μοιραστήκατε μικρά μυστικά σας από την ιατρική και τη ζωή σας. Είστε εξαιρετικά δραστήριος και αυτό φαίνεται από την μακρά πορεία σας. Μακάρι όλοι οι γιατροί, να είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι, να συμμερίζονται τον πόνο των άλλων και να νοιάζονται πραγματικά όπως νοιάζεστε εσείς για την υγεία των ασθενών σας. Σας ευχαριστούμε θερμά για τη συνέντευξη που μας παραχωρήσατε.
*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα: http://www.tags.gr